دلم هوای تازه میخواهد پراز حس با تو بودن

پر از تکرار بودنها

تنهایی سخت چشمهایم را به گریه وا میداشت ودلم از تکرار

سردی اشکهایم میسوخت ودم بر نمی آورد این بود قصه ی

تلخ همسایه های بهم نزدیک

برو غریبه خسته ام از تکرار نامردیهایت این بار من میخواهم

مردی را نه ولی دخترانه بودن را به تو ثابت کنم تا فرادها که

یاد گرفتی نگویی مردم بگو انسانیتم را از دختری یاد گرفتم

که تمام مردانگیم را ......

کسی که تمام بی کسی هایم را در آغوش گرفت و

پناه تمام دلتنگیهایم شد این نفسی که میکشم

از آن توست

دنیایم را باور هایی در بر گرفته که اگر به آنها راه دهی

نفس کشیدن را برایت حرام میکنند آهای داداش من. تو که

دم از خوبی ومسلمان بودن میزنی تا حالا از دور به اخلاقت

نگاه کردی ببین کجاش اشتباس درستش کن خواهشا.بعد نگو

مسلمانم بگو انسانم چون دو پا راه رفتن انسان بودن نیست

انسانیتم هنر میخوادکه بیشتر اونایی که میگن مسلمانم ندارنش

فقط فکرمیکنن نماز بخوانن وروزه بگیرن  دیگه همه چی تمومن

آرزو های کاغذیت را بنویس تا میتوانی بنویس او میخواندولی

براورده نمی کند چون حکمت نیست مگر حکمت و قسمت چیست

شاید همیشه سختی است مگر خدا تو نمیتوانی کاری کنی

همه در ارامش باشن پس چرا نماینده هایت پای حکمت را وسط

میکشند کلمه ای که نصف مردم من با گفتن آن سکوت میکنندواز

خود هیچ نمیپرسن انگار قفل به زبانشان میدهندکلمه ای که پدران

ومادرانمان هزاران بار از حق وحقیقت گذشتن حرفی نیست شاید

آن ها در محدودیت ها زندگی کردن ولی من وتو چرا بایدچشم هایمان

را ببندیم و واقع بین نباشیم

به امید آن روز که غمه من وتو آشکار شدن حقیقت ها نباشد

بگذار هرچه میخواهند بگویند سراغاز این ویرانی را

چه کسی خواهد دید این همه بی پناهی را

این بار تو خواهی دید وسکوت تلخ بیقراریهایت

از دور به گوش خواهد رسید ومن میمانم و

یک دنیا لبخندهای تلخ معنی دار

که هیچ کس نخواهد فهمیدو

هرگز نخواهد دید

با کدامین بهار گریه هایم را پایان دهم که سرآغاز خوشبختی

همه ی درد هایم شود تو کجایی ای عشق

اینبار با کدامین غمت خنده سر دهم تا که هرگز طعم تلخ

بی وفایهایت را خوشبختی از دست رفته ام نداند تو کجایی