در این تنهایی مطلق چه کسی میشنود اوای این همه فریاد

مملوئ از سکوتم را .باور نکن این ها همه قصه ی تلخ چهره ی

پیرزن قصه هاست که همه فکر میکنند چهر هاش خندان است

ولی صد حیف کسی چین وچرو کهای ساخته از غمش را نمیبیند

که حالت چهره اش را عوض کرده این است قصه ی خنده های

مادر بزرگ

بیچاره دلش خوش بود تو بر میگردی وبا تمام بی رحمیهایت

به آغوشش خواهی کشید نمیدانست تو درآن سوی رویاها

خودت را سرگرم رویایی دیگر کرده ای واو همیشه دست به دعای

برگشتنت بود وتو گذشته را به رویای شیرین بوسه ای دیگر فروخته ای

اه چه غم انگیز قصه ای بودقصه دعا ها و گریه های اوبیچاره پیرزن

را میگویم او که هنگام تولدش تمام ارزو زیبایی زندگیش تو بودی سنگدل 

این بار زیباتر از دیروز خواهم نوشت تا تمام بغض های

گرفته ات در سکوت مملوئ ازتنهاییت بشکندچه زیبا

قصه ای میگفت مادر بزرگم کا اگر کنار سنگ هم درد

دلهایت را بریزی خم به ابرو نخواهد آورد وبا تمام

سنگ دلیش حتی رنگهم عوض نخواهد این بود

قصه تلخ بی هم زبانی ها